این درسته که متقاضیان ثبت شرکت باید از اسمهای ایرانی برای شرکتشون استفاده کنن، ولی بعضی وقتا هم پیش میاد که شرکتهای تجاری تصمیم میگیرن که برای انجام معاملات بینالمللی و یا صادرات و واردات کالا و خدماتشون، از نامهای خارجی استفاده کنن؛ سوابقی که وجود داره نشون میده که به علت دخالت سایر دستگاهها، ادارههای ثبت دربارۀ این موضوع خیلی سخت گیری میکنن. به هر حال اگر در شرکت سهامدار خارجی وجود داشته باشه، میشه از اسامی خارجی استفاده کرد.
طبق قانون لازم نیست که محصولات خارجی که اسم خاص دارن، اسم خودشونو به فارسی تبدیل بکنن، همینطور مؤسساتی هم که این محصولات رو عرضه میکنن، میتونن اسمشون رو تغییر ندن، بنابراین میشه گفت که ادارات ثبت صلاحیت این رو ندارن که این اشخاص حقوقی رو مجبور به تغییر نام کنن.
همینطور در مصوبۀ هیئت وزیران، اینجوری پیش بینی شده که شرکتهایی که سرمایه گذار خارجی دارن میتونن از اسامی خارجی استفاده کنن، در تبصرۀ این آیین نامه اومده که:
مؤسسههایی که در کشورهای دیگه محصولاتی با یک نام تجاری خاص تولید میکنن، اگر در ایران سرمایهگذاری کنن، میتونن برای ثبت شرکت سرمایهپذیر و عرضۀ محصولات تولید شده در ایران، با رعایت قوانین و مقررات مربوطه) از اسم شرکت خارجی سرمایهگذار و نام تجاری خاص اون محصولات استفاده کنن.
هر شرکت خارجی میتونه شعبهها و نمایندگیهاشو با نام خودش ــ همون نام شرکت اصلی خارجی ــ به ثبت برسونه، بنابراین برای جذب سرمایهگذار خارجی و بهبود فضای کسب و کار نباید در زمان تأیید نام، دربارۀ این موضوع مانعی به وجود بیاد.
با توجه به اون چیزایی که تا حالا گفته شد، و عضویت ایران در معاهدههای مختلف مثل معاهدۀ پاریس و سازمان مالکیت معنوی (وایپو)، و در خواست عضویت ایران در سازمان تجارت جهانی، و با توجه به استاندارد سازی نحوۀ شروع کسب و کار، این دسته از محدودیتهای غیرتخصصی برای تعیین نام و انتخاب اسمهای خارجی، باعث آسیب رسیدن به تجارت و اقتصاد مقاومتی میشه، و از بهبود فضای کسب و کار جلوگیری میکنه.