در حقوق، قوانین ماهوی به شکل زیر تعریف میشه:
قانون ماهوی یا شکلی قانونیه که موضوعی از موضوعات حقوقی رو بیان میکنه و نظری به منازعه (خصومت) و اختلاف و طرز رسیدگی مراجع رسیدگی در اون و اثبات واقعه حقوقی نداره، که در فقه به اون قانون ثبوتی گفته میشه. قوانینی که شرایط ایجاد و زوال ( ازبین رفتن) و انتقال حق فردی رو معین می کنند، قوانین ماهوی یا موجد حق نامیده میشوند.
در تعریف دیگه ای از قوانین شکلی اومده:
قانون مربوط به منازعات از جهت رسیدگی و اثبات وقایع حقوقی، مانند آیین دادرسی اداری و مدنی و بازرگانی وکیفری و نحو اینها. فقها به آن قانون اثباتی میگویند. به قواعدی که ناظر بر صورت خارجی اعمال حقوقی و تشریفات اسناد و دادرسی و اثبات دعوی است قوانین شکلی میگن. به نظر میرسه اون دسته از مواد قانونی که شرایط اساسی صحت تشکیل و ایجاد قرارداد و شرکت رو تبیین میکنند، قوانین ماهوی هستند، و مقررات مربوط به نحوۀ تنظیم اساسنامه و اظهارنامه و صورت جلسات و همچنین تشریفات مربوط به ثبت و صدور سند رسمی، قواعد شکلی هستند.
آثار و اهداف هر یک از قوانین و مقررات مربوط به قوانین ماهوی و شکلی با هم متفاوته. بعضی از مقررات مربوط به شرکتهای تجاری برای حفظ حقوق اشخاص ثالث وضع میشن و برخی دیگه روابط بین شرکاء و سهامداران رو تعیین میکنن.